دومین کنفرانس حکمرانی و سیاست گذاری عمومی

ایده اصلی استفاده از پلتفرم برای ارائه خدمات دولتی، از بخش خصوصی، مخصوصا کسب و کارهای اینترنتی اخذ شده است. معرفی‌کنندگان این ایده معتقدند که به کارگیری تفکر پلتفرمی موجب تحول در رویکرد دولت به خدمات عمومی و در نتیجه بهبود کیفیت خدمات دولتی و در عین حال کاهش هزینه خواهد بود. لزوما نباید خدمات عمومی توسط سازمان‌های دولتی ارائه گردد. در عصر دیجیتال، بخش خصوصی، سمن‌ها، شهروندان و حتی ماشین‌ها می‌توانند این خدمات را حتی سریع‌تر، طبیعی‌تر و مطلوب‌تر از دولت برای استفاده کننده‌ها ارائه دهند.

رفتن دولت به سمت مدلی بر مبنای پلتفرم بسیار حائز اهمیت است. دولت بستر فناورانه مورد نیاز و همچنین برنامه‏‌های کاربردی اصلی که توانمندی پلتفرم را نشان می‌دهد را فراهم می‏‌کند. دیگر سازمان‌ها و توسعه دهندگان، می‏‌توانند از پلتفرم استفاده کنند و بر مبنای آن به کارهای نوآورانه بپردازند. تامین کننده پلتفرم اصلی قوانین و رویه‌‏ها را مشخص می‏‌کند (مانند استاندارهای فنی باز و فرایندهایی که باید طی شود) تا ثبات سیستم تضمین گردد و برنامه‌های بنا شده بر روی پلتفرم بتوانند با هم درست کار کنند.

حرکت به سمت پلتفرم به این معنی نیست که دولت باید همه کار را خودش انجام دهد، بلکه بسیاری از نیازهای دولت می‏‌توانند از طریق سرویس‏‌های خدماتی موجود، مرتفع گردد. در مواقع مقتضی، دولت باید از پلتفرم‌های موجود خارج از دولت استفاده کند. دولت باید از بهترین تجربیات دیگران که این مسیر را طی کرده‏‌اند استفاده ‏نماید. بسیاری افراد یا شرکت‌ها پلتفرم‌هایی ایجاد کرده‌اند که بسیار بهتر از موارد مشابه دولتی است و می‏‌تواند تسریع‌کننده ارائه خدمات به طور چابک و مؤثر باشد. این نوع همکاری امکان بهره‏‌مندی از منافع مدل پلتفرمی را  به سرعت فراهم می‏‌نماید و از این طریق عملکرد منزوی و انحصاری دولت به تدریج کاهش یافته و از بین خواهد رفت. تصمیم به ساخت پلتفرم‏‌ها در داخل دولت، تنها زمانی خواهد بود که بهترین روش برآوردن نیازهای کاربران به طور انعطاف‌پذیر و مقرون به صرفه از این طریق باشد.

منبع: شفافیت برای ایران؛ رصد برترین تجربیات شفافیت، با هدف بهره‌مندی در ایران (http://blog.tp4.ir/post/458)